بررسی تأثیر روان‌درمانی بر خستگی، احساس شکست و تاب‌آوری مادران دارای کودک مبتلا به سرطان خون

تشخیص بیماری سرطان میتواند استرس های روانشناختی قابل توجهی برای فرد و خانوادهاش ایجاد کند. متأسفانه علیرغم پیشرفتها در زمینه تشخیص سرطان، میزان بروز سرطان خون در کودکان از سال 1980 در جهان رو به افزایش بوده. با وجود پیشرفتهای زیاد در درمان این بیماری، هنوز هم این تشخیص برای اعضای خانواده کودک بسیار سهمگین بوده و تغییرات عمده ای در زندگی ایشان ایجاد میکند. تغییرات ایجادشده در شرایط کودک و تأثیر عوارض داروهای مصرفی و بیماری بر وضعیت جسمانی وی موجب مشکلات روانشناختی شدید در مادران، خصوصاً در ماههای اولیه پس از تشخیص، خواهد شد. از آن جا که سرطانهای دوران کودکی به عنوان بیماریهای تهدیدکننده زندگی هستند، نقش والدین به خصوص مادران، به طور فزایندهای به عنوان مراقب اولیه و اصلی مطرح میشود. همچنین پژوهشها نشان می دهند که مادران و پدران کودکان نجات یافته از سرطان به طور معناداری سطح بالاتری از نشانگان استرس را در مقایسه با والدین کودکان سالم نشان میدهند. بر اساس آنچه بیان شد سرطان تهدیدی برای سلامت جوامع بشری محسوب شده و میتواند علاوه بر تأثیرات جسمی، مشکلات روانشناختی را برای مادران این کودکان داشته باشد. بنابراین با توجه به روند طولانی پروسه درمان سرطان خون در کودکان و درگیری آنها با این حالت، مشکلات روانشناختی برای آنها به وجود آمده که میتواند منجر به خستگی ، احساس شکست در زندگی و تاب آوری پایین منجر شود.

شادی ولی زاده و همکاران به بررسی تأثیر روان‌درمانی حمایتی بر خستگی، احساس شکست و تاب‌آوری مادران  دارای کودک مبتلا به سرطان خون پرداختند و نتایج خود را در سال ۱۴۰۱ و در  مجله فصلنامه، پرستاری مامایی و پیراپزشکی به چاپ رساندند.

بر اساس یافته های پژوهش و با توجه به وضعیت خستگی مزمن و احساس شکست مادران دارای فرزند سرطانی پیشنهاد دادند که نهادهای مسئول شرایط مداخله های روانشناختی رایگان از جمله افزایش رواندرمانی حمایتی همراه با حمایتهای اقتصادی، آموزشی، فرهنگی مناسب را برای این خانواده ها فراهم آورند تا والدین کودک سرطانی در ادراک وضعیت اجتماعی خود، ارزیابی مثبتی داشته باشند.